Odszedłeś

Tak piękny dzień dziś mamy

Słońce tak mocno świeci

Że go nie widać

Niebo aż roni łzy od blasku

Lecz mimo tej pogody

Śmieję się głośno z niej

Ktoś tam na górze dobrze wie co czuję

To właśnie dziś wybrałeś ten czas

Aby moje serce rozbić i zniszczyć

Specjalnie nie powiedziałeś nic przed wyjściem

Doceniam też fakt że miałeś odwagę

Powiedzieć mi patrząc w oczy

Lecz ja i tak nie wiem co zrobiłam nie tak

Czemu tak się stało?

Zadałeś mi ból przez który cierpię dziś

Chciałeś dobrze ale wyszło źle

Twoja szczerość zabiła mnie

Serce w drobny mak rozbite mam

Nic ani nikt nie uratuje mnie

Życie moje nie ma sensu

Razem z tobą odeszły kolory

Nie słyszę już nic

Stan odrętwienia dopadł mnie

Odszedłeś zostawiając mnie tu samą

Nie mam rodziny ani przyjaciół

Tak to już jest być samotnym

Oddałam serce moje tobie w darze

Lecz tobie tego było mało

Odszedłeś na zawsze razem z częścią mnie.

Czy warto tak gnać?

 

Wszyscy się gdzieś spieszą

Tylko za czym tak gonią

Za szczęściem, pracą, pieniędzmi

Ale czy warto tak gnać

Mimo upływu czasu nie zdołasz zrobić więcej

Dawniej życie było spokojniejsze i zdrowsze

Teraz w pogoni zapominamy o sobie

Wszystko jest ważniejsze od nas samych

Będąc na chorobowym, urlopie, wolnym

 Nie możemy znaleźć sobie miejsca

Nasze myśli krążą wokół pracy

Nasze ręce szukają jakiegoś zajęcia

Jakiś czas temu nie było takie zachowanie do pomyślenia

Ludzie!

Zwolnijcie i zacznijcie myśleć o sobie

Przez ten ciągły bieg za karierą

Nerwy, choroby i stres cię dopadną

Ty tak bardzo martwisz się że bez ciebie praca się zawali

Ale czy taka jest prawda

Ty odejdziesz kiedyś w zapomnienie

A życie dalej będzie się toczyć w szarych gmachach

Czy warto gnać tak dalej

Zatrzymaj się choć na chwilę pośród tłumów

Zwróć uwagę na innych

Stojąc tak nikt nie zwróci na ciebie uwagi

Jesteś tylko maleńkim bezimiennym trybikiem

Otwórz oczy i przejrzyj wreszcie!

Oni cię wykorzystują i niszczą

Gdy już nic więcej nie będą w stanie uzyskać od ciebie

Zostaniesz wyrzucony bez skrupułów jak stara zabawka

Czy tego pragniesz?

Wieczna tułaczka

Ciemne niebo kolejny raz mnie otacza

Znów jestem z tym wszystkim sama

Cztery ściany tak dobrze znane

A zarazem tak bardzo nie kochane

Strach ogarnia mnie każdej nocy

Lecz ja nie mówię o tym nikomu

Boje się tego otulonego przez nocy mrok pokoju

Godzina ta się zbliża coraz szybciej

Nieuniknionemu po raz kolejny musze stawić czoła

Jestem tu sama przez wszystkich zapomniana

Staram się znaleźć drogę powrotu

Pragnę uciec od kłopotu

Życie tutaj to jest męka

Lecz czy ja dalej żyję?

Ciała już nie mam od wieków

Gdzieś pochowane zostało pośród lasów

Lecz z biegiem czasów

Na mym grobie powstała domów masa

Musze tu trwać do chwili aż nie uwolni mnie ktoś

Lecz nie liczę na to

Zostałam skazana na wieczna tułaczkę

Pod osłoną nocy

 

Kolejny raz wstaje o tej porze

Ogarniają mnie zewsząd egipskie ciemności

Słyszę jak za oknem rytmiczne uderzenia

Po raz kolejny niebo leje łzy

Ale czy nad moim losem?

Dookoła mnie wszyscy jeszcze smacznie śpią

Nie dany mi jest jednak ten leczniczy sen

Mój organizm już nie chce zapaść w marzenia

Jestem zmęczona ale spać nie mogę

Nie wiem co zrobić mam ze sobą

Nic mnie nie cieszy

Nic mnie nie interesuje

Codziennie walczę ze swoją bezsennością

Biorę żyletkę do ręki z ciekawości

Zimny metal chłodzi moją skórę nadgarstka

Przyciskam delikatnie póki nie pojawia się czerwona ciesz

Życiodajny płyn opuszcza moje ciało

Najpierw powoli

W chwili przejechania po skórze o niebieskim odcieniu

Zaczyna teraz płynąć niczym rwący strumień

Nie czuję bólu wręcz przeciwnie

Tylko przyjemność mnie ogarnia

Nikt nie dowie się o moim czynie

Chyba że pozwolę aby tak się stało

Serce pełne bólu

Dookoła mnie paleta uczuć mieni się

Dookoła mnie ludzie w szczęściu toną

Lecz ja mam serce zimne jak lód

Odczuwające tylko ból i cierpienie

Jeszcze nikt nie próbował go rozgrzać czy poruszyć

Czasem jednak mam nikła nadzieję

Że i ja zaznam tych wszystkich uczuć

Lecz wiem że to zostanie w świecie marzeń

Zbyt często ciepło które czuje w sercu mym

Zapowiada tylko ostry ból

Oddechu życiodajnego tlenu pragną

Lecz nie mogę oddychać

Ból ogarnia mnie kolejny raz

Lecz nikt nie wie co mi jest

Sama cierpię w swoim życiu

Zawsze sama w tłumie ludzi

Czy zaznam coś innego

Mam dość cierpienia

Pragnę w końcu zaznać szczęścia

Mrok ogarną moją dusze

Sens istnienia tli się we mnie słabym płomieniem

Pozwólcie mi zaznać magii radości

Albo pomóżcie mi już zginąć

Jestem tylko małym uszkodzonym trybikiem

W nowoczesnej maszynie uczuć

Wystarczy się mnie pozbyć

By dalej maszyna działała

Podejmij więc decyzję

Czy trafię na miłość

Czy zabije mnie ból

Morski zew

Czekam już tak długi czas

lecz na co?

Nie wiem tego jeszcze sam

wiem że coś się wydarzy

wiem że coś nadchodzi

czas mi to pokarze

muszę być cierpliwy

Dni mijają i zamieniają się w lata

ja dalej czekam na swojego kamrata

by dziś wypłynąć w morze

wielka tafla morska woła i wzywa mnie

czas wyruszyć na lekcje życia

tam nie będzie nikogo do pomocy

ani szansy na popełnianie błędów

każdy błąd może mieć fatalny efekt

możesz pójść na dno

więc starannie wykonuj swoją pracę

aby szczęśliwie wrócić na ląd

Carpe diem!

Wszyscy narzekają wokół mnie

Każdy twierdzi że nie mają z czego cieszyć się

Ale czy naprawdę tak jest?

Pomyśl że mogło być gorzej

Jesteś zdrowy więc ciesz się nim

Możesz chodzić inni o tym mogą marzyć

Jest ktoś komu na tobie zależy

Może tego jeszcze nie wiesz

Ale nie jesteś sam

Zawsze jest ktoś kto kocha cię

Czas docenić chwile drobnych radości

Czasem błahe i nic nie warte

Pozwalają zapomnieć i cieszyć się

Bierzmy przykład z dzieci

Zabawmy się jak one

To właśnie ich przykładem musimy iść

Zapomnieć o troskach i zmartwieniach

Szkoda czasu na nie już

Nie ma czasu

Życie zbyt krótkie jest

By uciekać w smutku czas

Życie to chwila ulotna

Nigdy nie wiesz kiedy nadejdzie twój czas

Więc chwytaj dzień póki możesz cieszyć się nim.

Cierpienie...

Cierpienie – czym że ono jest

Każdy zna i poznał jego smak

Lecz nie każdy wyjaśni to zjawisko

Cierpią wszyscy nawet dzieci.

Najgorsze co może być

Zobaczyć je w oczach dziecka

Niewinne i niczemu winne

Swoim cierpieniem

Poruszą miliony serc

Nawet najtwardszych ludzi.

Gdy widzimy cierpienie innych

Uciekamy wzrokiem w bok

I przechodzimy obok żwawym krokiem

Z góry zakładamy że są albo pijani albo naćpani

Zapominamy tylko że to może być nawet coś gorszego

Zawał, udar czy omdlenie

Zastanów się ile razy przeszedłeś obojętnie

Ile razy pomogłeś bliźniemu

Postaw się w jego sytuacji

Potrzebujesz pomocy

Lecz zewsząd nie widać jej

Czy tak powinno być

Przestańmy patrzeć na to obojętnym wzrokiem

Czas to zmienić i uzdrowić społeczeństwo

Nasze małe gesty potrafią odegnać cierpienie

Uśmiechnij się więc do obcego

Mimo deszczu wiatru i śniegu

Ciesz się do bliźniego

Nasze cierpienie jest jak pogoda

Zawsze po paskudnej pogodzie wyjdzie słońce

Lecz czas docenić je ze jest

Więc ja mimo złej pogody

Uśmiech ci szczery ślę

Płonący stos

Nie stój jak ten słup

Nie odwracaj wzroku

Uczyń jakiś gest aby uratować mnie

Jestem tu pośród ludzi

Czuję jak cała płonę

Ogień jest coraz bliżej mnie

Gdy na stosie tym stoję

Nikt nie pomoże mi

Nikt nie uratuje mnie dziś

Na stosie sama spłonę

Samotna bez nikogo przy mnie

Ludzie zbierają się

Coraz większy tłum otacza mnie

Pragnie śmierci mej

Spuszczam wzrok by nie widzieć ich

Marzę o tym by nie słyszeć

Wrzeszczą coraz głośniej

A słone krople płyną w dół po twarzy mej

Nic mi nie zostało

Wszystko już przepadło

Nadzieja i marzenia odejdą razem ze mną

A najgorsza jest niewiedza

Przez kogo tak muszę cierpieć

Płonąć na stosie samotności i bólu.

Żegnaj

Po raz kolejny nieświadomie zadaje ból

Lecz nie tylko ty cierpisz

Za każdym razem cierpię razem z tobą

Tylko że ty otrząśniesz się z tego i zapomnisz

Mi to dane nie będzie

Każdy ból zadany innym z mojej ręki

Zostawia ślad na mym sercu

Ta rana nigdy się nie zabliźni

Nigdy nie przestanie krwawić

Z własnej głupoty cierpię

Tylko czemu sprawiam że inni robią to ze mną?

Co ze mną jest nie tak?

Taka osoba jak ja nie powinna trwać

Lecz jestem tu pośród was

Nie chce zadawać wam bólu ani cierpienia

Nie chce litości  ani sztuczności

Najlepiej by się stało gdyby mnie tu nie było

Tylko że jak na złość jestem i żyję

Mam tylko dwa rozwiązania tej chorej sytuacji

Albo zakończę swoje życie

Po którym i tak nikt nie uroni łzy

Albo zaszyje się gdzieś

Gdzie nikt nie znajdzie mnie

I nie będę mogła więcej zranić cię.

Co wybiorę?

Którą drogę podążę ?

Nie dowiesz się bo i tak zniknę z życia twojego

Zacznij żyć tak jakby mnie tu nie było

Jakbym nigdy się nie narodziła

Zresztą nie ma co pamiętać

Cierpienia i bólu jaki zadałam ci

Proszę wybacz 

Żegnaj

Jesienny czar

Ten piękny dzień nastał dziś

Lecz nie wiem czy to on mi się śni.

Dookoła mnie tysiące barw mieni się

Jak za dotknięciem pędzla malarza

Liście na drzewach zmieniają się

Ostatnie ciepłe promienie ogrzewają mnie

smagając moją twarz

Dookoła ludzie mnie spieszą się gdzieś

Zapominając co to radość i szczęście

Większość gdyby mogła cofnęła by czas

by nie zaznać tego pośpiechu i ogromu trosk

Po raz kolejny poczuć się jak dziecko

wolne niczym nie skrępowane

cieszące się każdą chwilą nawet najmniejszą

chwytając każdy dzień takim jakim jest.

Sama czasem tego pragnę

chwili radości i niewinnych wygłupów

ale dziś jest ten dzień

który pozwala mi taką być

szaleje pośród drzew

tam gdzie nie zobaczy mnie nikt

Tylko ty jedynie wiesz o tym

bo to razem z tobą tu jestem

i szaleje pośród drzew

lecz inni dziwnie przyglądają się

czy nigdy nie widzieli dwójki dorosłych ludzi

Ty pochwytasz mój wzrok i przytulasz mnie

wdycham twój zapach

lecz gdy otwieram oczy ciebie już nie ma

znów mi cię zabrano

znów zostałam sama

ale wiem że jeszcze cię zobaczę

i poczuje co to radość

W labiryncie uczuć

 Kolejny raz stoję pośród tych ścian

One otaczają mnie już od długich lat

Z każdej strony wyjść jest wiele

W którą udać się stronę mam

Gdzie znajdę wyście

Kiedy skończę tą tułaczkę

w labiryncie uczuć

i zacznę tak naprawdę żyć

Nie ważne którą drogą pójdę dziś

Mam zamiar z uśmiechem iść

Czy to smutek złość czy żal dopadną mnie

ja nie poddam się

będę dumnie iść swą drogą

mam jedynie nadzieję

że na końcu swej tułaczki

znajdę ciebie

Melancholy

 

Dziś dzień szczególny nastał
Większość z nas pamięta o nich tylko dziś
Gdy ten czas się zbliża
Wszyscy sobie przypominamy o tych co odeszli
Na co dzień zabiegani
Zapominamy o tym by ich odwiedzić
By modlitwą ich obdarzyć
To że ich nie ma przy nas ciałem
Nie oznacza że nie są z nami duchem
Patrzą na nas z góry i czuwają nad naszym losem
Zatrzymaj się i poświęć im chwilę czasu
Dawniej z wielką radością chodziło się odwiedzać bliskich zwłaszcza nocą
Ta atmosfera i magia sprawiała że chciało się tam być
Mnóstwo drzew podświetlonych łuną świec
I spowitych w dymie alejek
Dziś na cmentarzach już prawie nie ma drzew
Te co zostały pozbawili już gałęzi
Z ziemi wyrastają tylko grube pałąki
Zamiast prawdziwych świec
Coraz częściej te na baterie stawia się
Czy tak to powinno być?
Nowoczesność nawet tam się wdziera
Zostawmy choć ten mały obszar na ziemi
Gdzie cofniemy się w czasie bezkarnie
Nie sprawiajmy aby sztuczność się tam wkradła
Sztuczne kwiaty i świece zabierzmy
Niech tam będzie tylko to co prawdziwe
Niech magia i klimat ogarną nas
Dla niektórych to bardzo trudny czas
Ale pamiętajcie że ci co odeszli zawsze będą z nami
Do puki pamięć o nich posiadamy i w sercu ich mamy
Tak długo będą z nami

Choć dziś mnie tam nie było w sercu i pamięci o was nic mi nie wymaże. Mimo że ciebie babciu nie zdążyłam poznać wiem że byłaś cudowną mamą dl swoich synów. Dziadku choć od twojego odejścia minęły już lata ja ciągle mam wrażenie że to było wczoraj. Kocham was :*

Maska fałszu

Dziś mogę to ogłosić całemu światu
Dziś nie interesuje mnie co myślą o mnie inni
Dziś zdejmuje maskę fałszu
Bo dziś jest dzień prawdy
Słuchaj uważnie co ci powiem
Powtarzać nie będę
To co zostanie wypowiedziane uleci
Jak obłok dymu do nieba
Rozpłynie się nie zostawiając śladu istnienia
Nie zadawaj pytań
Bo i tak nie odpowiem
Wraz z twym pierwszym wypowiedzianym słowem
ulotnie się i nie wrócę tu
Dziś prawdę swą wyjawię
Więc przyjmij ją  taka jaka jest
Słuchasz mnie uważnie?
Więc ogłaszam że w ten dzień zwariowałam
Nie z miłości
Nie z szaleństwa
Lecz z przekleństwa
Samotność niszczy mnie od środka